Onze Gust en onze Jef liepen nog school aan het Bergske (hier word Kanusberg bedoeld) want ik weet nog goed dat ze de boterkorf moesten meebrengen voor de verhuis naar den Eikelenberg. Tot 's nachts 12 uur  heb ik geschuurd om de boterkorf mooi wit te krijgen. "Een mens wil immers gene klap achter zijn kont!" adus Zien Theys.

Juist achter de Kanusberg naar het oosten stond de boerderij "de Blaasberg". Daar woonde de schout en de deken van de schuttersgilde. De schuttersgilde die toen in geval van nood de schans kon verdedigen. Schoonhees, het gehucht telde toen 7 boerderijen. Dit wil zeggen, zeven boeren die in alles zelf voorzagen. Zij hadden eten, hout en turf, beschikten over een schaapskooi van ongeveer 100 schapen, meestal voor de wol.

De jongsten konden schapen hoeden met schepershonden, (grootmoeder kon nog omgaan met  de herdershonden en kende het fluitsignaal voor de hond en het komandement. Alfons Beckers) Want 's zomers moesten ze gewoonlijk naar de Ulfheide.(aan de andere kant van Hulst) Zij lieten dan de schapen drinken aan  de kronneweer, maar dreven altijd voor donker naar huis en de dieren werden gestald in de schaapskooi.

In voor-en najaar werden ze gehoed in de streek rond de hoeve, daar was dan eten genoeg en konden ze drinken uit een van de spaarbekkens van de schans of aan de walgracht zelve.

Kortom de "de Kanusberg" was het middelpunt van de vestiging Schoonhees. Een dorp gebouwd rond de grote hofsteden waarvan alles en iedereen leefde. De schans waar de voorraden werden opgeslagen voor de winter en ontij. Ook een voorraad voor wanneer de oogst een jaar mislukte.

Er stonden vier enorme schuren en een woonhuis. Dit alles was omwald door een diepe waterloop altijd vol, met een toegang over de valbrug.

Alfons Beckers: 

Als grootvader Felix Sas trouwde met Regina Theys woonden zij enkele jaren in het poortershuis van de schans, waar hun eerste twee kinderen werden geboren. 

Zien Theys:

Ik weet nog goed dat met de harde winter in de jaren '90 (1890) de pastoor van Looi preekte:-want wij hoorden bij Looi(Tessenderlo-vroegere schrijfwijze: Tessenderloo) " we woonden op de schans": vul zakken met hooi en stro en leg dat op de kinderen s'nachts, maar laat de schaapkens niet bevriezen. Wind hen goed in en trek kousen of datgene wat ge hebt over hun handjes als voorzorg voor rattebeten.

Wij zaten daar op de schans, de wind vloog dwars door het huis, met onze Gust en onze Jef. Zij waren maar 13 maanden van elkaar. De mensen vroegen altijd: "Zien, is dat een tweeling???"

Die winter heb ik nooit zo hard weten vriezen. De bomen kloven in tweeën. We moesten aan de haard zitten met zakken omhangen. Stoven bestonden toen nog niet voor arme mensen.

Onze Feel had werk voor hout te maken en turf in te halen en de klein mennekes, ocharme, lagen weerskanten van den haard. maar we zijn er doorgekomen, zegden ze dan met een zucht.

Alfons Beckers:

Zien en Felix waren de laatste  die woonde aan de zandhoeve. Zij verhuisde naar het boerderijtje van meester Conings op een boogscheut daar vandaan aan de steenweg Tessenderlo-Paal. Daar kregen ze nog drie kinderen: Louis, Marie en Jullie. Zij zouden terugkomen naar de Kanusberg in hun oude dagen en er wonen. Ook Stavus - de vader van Zien-(zie volgende pagina) was toen nog thuis maar is enkele weken na de verhuis in Paal gaan wonen.

Zien Theys:

Toen onze Gust klapte van te trouwen was ik zo bang als een ree. Met een stadsmadam, dacht ik. Maar daarin had ik mij vergist, die kende alles, Celine van onze Gust. Toen ze de eerste maal daar aan de kwam, ging ze wel kijken en in de grond peuteren om te zien wat voor grond het was. Maar aan de andere kant, dacht ik, onze Gust is al in de dertig. Hij was meer dan zes jaar soldaat geweest in den oorlog, hij zal zijn ogen wel open trekken. Maar ne mens denkt vanalles als op ne keer een van de kinderen zegt " ik ga trouwen met iemand van de stad Antwerpen!"

Als men dan vroeg: Zien, hoe komt hij aan een madam van Antwerpen? Dat kwam met die comerçe in boter en eieren. Zij leverden in de stad  en onze Gust had toen al een auto... zegde ik dan.